قسمت اول-مقدمه-

امام حسين عليه السّلام پس از پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و آله و امير مؤمنان على عليه السّلام، پرآوازه‌ترين پيشواى دينى در ميان مسلمانان به‌ويژه شيعيان است. امروز بيش‌از هركس، از او و عاشوراى او ياد مى‌شود. اين توجه و عنايت به عاشورا بيش‌تر از آن‌جا سرچشمه مى‌گيرد كه انسان‌ها بيش‌از هرچيز از نبود عدل و آزادى و سيطرۀ ستم و رياكارى در رنج بوده‌اند و امام حسين عليه السّلام سمبل ستم‌ستيزى، درفش دادخواهى و رايت آزادى و رهايى است. روايت عاشورا اگر در چهرۀ درست و دقيق خودش بيان شود، مى‌تواند رساتر از هر روايت ديگرى، رسواگر ستمگران و رياكاران باشد. بيان وقايع عاشورا، انسان‌هايى را كه بر خفّت ستم‌پذيرى خو گرفته و دانسته اما ناخواسته، تزوير و ريا را به رسميت شناخته‌اند به تكاپو براى رهايى وامى‌دارد. با بازخوانى و بازگويى رنج‌هاى «مظلوم معصوم» و «شهيد صادق» صداى آه مظلومان و محرومان، رساتر و بيشتر در جان‌ها مى‌پيچد و مسند و منصب ستمگران، با اين طنين به لرزه مى‌افتد. جريان توفندۀ اين طوفان، همچنين پايه‌هاى مشروعيت آن‌ها را مى‌لرزاند و تا ريشه‌كن‌كردن رنج رايجى كه انسان‌ها از ريا و ستم مى‌برند پيش مى‌راند.